Αρχίζουμε να ψελλίζουμε φθόγγους που σιγά σιγά παίρνουν σχήμα, μορφή, νόημα!''μα-μά'', ''μπα-μπά'', ''γά-λα'', ''νε-ρό'',....Μικρά σημαδάκια που μαθαίνουμε να τα βάζουμε στη σειρά και μ' αυτά να κατακτάμε τον κόσμο!Μιλάμε και σχεδόν ποτέ δεν σκεφτόμαστε πως με μια λέξη μας μπορεί να κάνουμε κάποιον ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο....Γράφουμε και δεν φανταζόμαστε πως μια λέξη μας μπορεί να φανερώσει πολύ περισσότερες που δεν τις είπαμε....Αφήνουμε τις λέξεις να φεύγουν απ' το στόμα κι απ' το χέρι, χωρίς καλά καλά να συνειδητοποιούμε πως άλλοτε γίνονται χάδι, άλλοτε μαχαίρι, άλλοτε φωτιά, άλλοτε χαρά, άλλοτε παργηγοριά, άλλοτε εφιάλτης....Οι λέξεις έχουν ανάσα, έχουν φωνή, έχουν χρώμα, έχουν πάθος, έχουν μάτια, έχουν ζωή, έχουν δύναμη και αδυναμία.....Μια λέξη βγήκε απ' τα χείλη του Αρχιμήδη, όταν ανακάλυψε την άνωση: ''εύρηκα''!!!!Μια λέξη έστειλε τον Σωκράτη στο θάνατο: ''κώνειο''!Δυο λέξεις μάς άφησε ανεκτίμητη κληρονομιά ο Σόλων: ''γνώθι σαυτόν''!Δυο μικρές, απλές, ασήμαντες(φαινομενικά)λέξεις φανερώνουν την πορεία μας στο σύμπαν απ' την στιγμή που γεννιόμαστε μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουμε: ''νύχτα''-μέρα''.....Μια λέξη μάς ακολουθεί σ' όλη τη ζωή: ''τραγούδι''!Κάποτε πρέπει να μάθουμε, όχι μόνο να βάζουμε τα ''σημαδάκια''/γράμματα δίπλα δίπλα και να φτιάχνουμε λέξεις, για να επικοινωνούμε και να συνεννοούμαστε για το ζην, αλλά ΚΥΡΙΩΣ για να καταλάβουμε τι ακριβώς είμαστε, ωστε να κατακτήσουμε το ....ευ ζην!..... Κατερίνα ΚουβουτσάκηΑριστούχος Καθηγήτρια Κλασικής ΦιλολογίαςΙδρύτρια & Διαχειρίστρια του GLG(Greek Language Glory)